تلفات کرونا در ایران در حال افزایش است. آمار رسمی از مرگ حدود ۵۰۰ نفر در روز خبر میدهند. متخصصین پزشکی و خود مقامات وزارت بهداشت حکومت میگویند امار واقعی چندین برابر این تعداد است. برخی پزشکان شمار واقعی تلفات را تا پنج برابر امار حکومت اعلام کرده اند. این اخبار براستی تکان دهنده و ترسناک است.
در همه جای دنیا دولتها اقدامات اضطراری ویژه ای را در برابر کرونا اتخاذ کرده اند. پرداخت ماهانه های ثابت به بیکار شدگان، سامان دادن کار از خانه، تعطیل مراکز کار، توزیع ماسک و مواد ضد عفونی و غیره از این جمله است. در ایران حکومت اسلامی از همان ابتدا بر گسترش تولید و ادامه کار و تجمعات حتی تجمعات مذهبی تاکید کرد و همانگونه که بارها گفته ایم علت گسترش کرونا در ایران از همان ابتدا خود حکومت اسلامی بود و اکنون نیز جز جریمه کردن و پول بجیب زدن کاری انجام نمیدهد. کرونا در ایران دارد تلفات بسیاری از مردم میگیرد. و علت خود حکومت است.
یک علت مهم مرگ و میر بالا در میان مردم هزینه های کمر شکن بیمارستان و دارو و درمان است. مردم محرومی که نان شبشان را هم به سختی تهیه میکنند، امکان مراجعه به بیمارستانها و پرداخت هزینه های بالا را براحتی ندارند. این باعث میشود که مرگ میر در میان کارگران و مردم زحمتکش بسیار بیشتر از بخشهای دیگر جامعه باشد. علت دیگر اینست که کارگران در محیط های فشرده و پر از جمعیت کار میکنند و در معرض آلودگی قرار دارند. دلایل بسیار است. اما دلیل اصلی خود حکومتیان هستند.
اکنون در جامعه همه جا صدا بلند شده است که دو هفته لاک داون کنید. در شرایطی که پاندمی کشنده کرونا دارد از مردم قربانی میگیرد، باید اقدامات اضطراری و ویژه ای انجام شود. باید سرمایه گذاریهای بسیاری انجام شود. باید مردم براحتی بتوانند به دکتر و دارو دسترسی داشته باشند و درمان رایگان باشد. حقوق ماهیانه به همه بیکاران باید پرداخت شود. مراکز پر جمعیت از جمله زندانها باید تعطیل شوند. محیط های کار باید فورا و بدون تاخیر بر اساس استانداردهای پزشکی سازمان یابند و تا زمانی که اینچنین نشده، تعطیل شوند.
تعطیل کار، آزادی همه زندانیان و پرداخت حقوق ماهیانه به همه مردم کم در آمد، اینها اقداماتی است که عملی است و باید فورا انجام شود. ما مردم بجای هزار هزار قربانی شدن از کرونا باید انتظارات و خواستهایمان را بدون تخفیف فریاد بزنیم و حکومت مفتخوران را زیر فشار قرار دهیم. جامعه متعلق به ماست. ثروتهای جامعه متعلق به مردم جامعه است. اگر صدایمان را بلند نکنیم هر روز بیشتر قربانی عروسی و عزای سرمایه داران بیرحم و میلیاردر خواهیم بود.