امروز شنبه ۲۸ سپتامبر ارتش اسرائیل رسما اعلام کرد که حسن نصرالله رهبر حزب الله و تکیه گاه اصلی جمهوری اسلامی در منطقه، در حملات روز گذشته به مراکز این سازمان در حومه بیروت، به قتل رسیده است. حزب الله روز گذشته این خبر را تکذیب کرد. اما از نحوه تکذیب آن و بیانات برخی دست اندرکاران جمهوری اسلامی روشن است که وقوع چنین امری بسیار محتمل است.
دنیای بدون زندان توضیح: اخیرا در مورد نقش زندانها در نابودی زندگی انسانها و تخریب انسانیت زندانیان فکر میکردم و اینکه شاید باید کلا از تعطیل زندانها در همه جا دفاع کرد و در جامعه آینده جانشین دیگری برای زندان پیدا کرد. بحث زندانهای سیاسی متفاوت است و اکثریت مردم توافق دارند که هیچکس به جرم عقیده و اعتراض و انتقاد نباید زندانی شود. اینجا بحثم در مورد پدیده زندان بطور کلی و زندانهای “عادی” بطور مشخص است. زندانها و شکنجه گاههای وحشتناک جمهوری اسلامی و حکومتهای مشابه هم معیار مناسبی برای بررسی زندانها نیستند. عجالتا به زندانهای معمولی تری مثلا در انگلیس و امریکا و اکثر کشورهای دنیا فکر کنید. در مجموع فکر میکنم زندانها احتمالا بیش از چوبه های دار انسانها را دارند نابود میکنند. با اعتیاد، با دامن زدن به چرخه جنایت، با قتلهایی که در داخل زندانها صورت میگیرد و با کشاندن انسانها به مرز خودکشی و امثال اینها هر روز شماری از زندانیان در زندانهای مختلف به قتل میرسند. زندانها مرکز تولید جرم و مجرمند. انسانیت زندانیان را نابود میکنند. برخلاف ادعای دولتها کمکی به سالم سازی جامعه بشری نمیکنند. ابزاری در خدمت سیستمهای ناعادلانه حاکم هستند. بنابرین سوالی که مطرح میشود اینست که آیا نباید کلا به جامعه ای بدون زندان فکر کرد؟ من دارم به این ایده متمایل میشوم. میدانم که فورا این سوال مطرح میشود که آیا میخواهیم قاتلین و تجاوزگران و مجرمین را در میان مردم رها کنیم که به لطمات خود به جامعه ادامه دهند؟ جواب من منفی است. تعطیل کردن زندانها الزاما به معنای بی دفاع رها کردن جامعه در برابر قاتلین و تجاوزگران نیست. ما باید کلا دو عامل رایج و سنتی را از سیستم دادرسی و قضائی حذف کنیم. یکی مجازات و انتقام است، و دیگری زندانی کردن و شکنجه کردن. اساس کار باید دو چیز دیگر…
دادگاه حمید نوری و شهادتهای شهود و فاکتها و شواهد بیشماری که طی ماهها در دادگاه منتشر شد، اینها همه پرونده آماده و قابل استنادی برای محاکمات آینده و محکوم کردن دیگر دست اندرکاران حکومت اسلامی است و کسانی نظیر ابراهیم رئیسی که خود یکی از سه نفر عضو کمیته مرگ سال ۶۷ بود و همچنین خامنه ای و بقیه نیز باید منتظر چنین دادگاههایی باشند. بقول یکی از فعالین این دادگاه یک تجربه تاریخی و قابل تکرار است.
جالب است که وکیل این قاضی خونخوار و خبیث و منفور میگوید که “حکمی علیه یک دادستانی صادر شده که تمام هم و غمش حفظ امنثیت شهری بوده ولی بجای تقدیر دو سال تحمل حبس کرده است”!
اول اشاره کنم که زندگی زن و مرد و کودکان همیشه در طول تاریخ به همین شکل نبوده است. آنچه ما امروز به آن خانواده میگوییم و تعریفی که از آن داده میشود خانواده تک همسر است. یک مرد ویک زن. و کودکان. یک رابطه ای بین این ها برقرار است. اما خانواده تک همسر تنها شکل مناسبات بین مرد و زن و تنها شکل خانواده نیست بلکه متاخرترین آن است.
اعتصابی با این ابعاد در مرکز مهمی چون نفت یک رویداد بسیار تاریخی و پر آوازه و مهم در جامعه است و بی دلیل نیست که توجه بسیار وسیعی را چه در داخل کشور و چه در سطح بین المللی به خود جلب کرده است. ..
مشکل جمهوری اسلامی بیش از هر چیز خود جمهوری اسلامی است. این حکومت صفوفش را با نفرت پراکنی علیه کل ارزشهای غرب و ضد آمریکائی گری پرورش داده و دور هم جمع کرده است.
در پرتو این بحثها که همانگونه که اشاره ای کردم فقط به احزاب موسوم به حکمتیست نیز محدود نیست، شاهد یک تحول اساسی تر در جنبش چپ و کمونیستی هستیم. در واقع شاهد یک نقطه عطف در این جنبش هستیم. چپ فرقه ای و غیر سیاسی و به اصطلاح “مارکسیسم قانونی” و خط امامی در هماهنگی با هم آخرین بندهای خود را از کمونیسم سیاسی و کارگری قطع میکنند و نه فقط این، بلکه با افتخار و جنجال این فاصله گیری را به جامعه اعلام میکنند. هرچه ما بیشتر مشغول فعالیت سیاسی میشویم و از کنار حملات هیستریک این جریانات با بی تفاوتی میگذریم، آنها شدیدتر و تندتر در هر رویداد و رهگذری به حزب کمونیست کارگری حمله میکنند.
بازگشت به این تاریخ بعد از این همه سال برای رهبری حکا٬ جدا از تلاش برای تاثیر گذاری بر صفوف حزب حکمتیست٬ درعین حال تلاشی برای جبران مافات است. تلاشی برای جبران بیست و چند سال پاسخ نداشتن در برابر بحثهای سیاسی ماست. روشن است که در سال ۱۹۹۰ که بحثها بطور زنده جریان داشت نمیشد این نوع تبیینهای ﺁبکی و عقب مانده را به کسی تحویل داد. حداقل نمیشد اینهارا روی کاغذ ﺁورد.
بخش دوم نوشته دوم حسین مرادبیگی (حمه سور) تحت عنوان “حزب کمونیست کارگری و خط آمریکا” واقعا جواب لازم ندارد. زیرا هیچ حرف تازه ای ندارد و به هیچ کدام از سوالاتی که ما جلوی او قرار دادیم جواب نمیدهد فقط لج بازی میکند. او میگوید “در آوردن نقل قول از حمید تقوایی بی دقتی کردم (بی دقتی!؟)” تا خودرا از زیر یک پوزش صریح و روشن بخاطر توهینهایی که به رهبری حزب کمونیست کارگری کرده بود خلاص کند. و تازه همین قدر از عقب نشینی هم از ایشان جای تعجب دارد. او تمام تحریفات و جعلیات قبلیش در مورد حمایت ما از سیاست آمریکا را نیز بدون استدلال یا باهمان استدلالهای بی پایه و کودکانه قبلی تکرار میکند و طبق معمول این جریان یک مشت چاشنی جعلی هخا و آمریکا و الاهواز و موسوی و کروبی هم به آن اضافه میکند. به کسی که تصمیم گرفته است جای خالی کوروش مدرسی و قلمزنان معلوم الحالی چون فتاحی و حاج محمدی را در حزبش پر کند و سیاستهای شکست خورده گذشته را نمایندگی کند و از سرنوشت آنها درسی نگرفته، و با منطق جنبش ضد امپریالیستی قرن گذشته با ما بحث میکند، فقط باید تقویم را نشان داد و زمان را گوشزد کرد و برخی رویدادها را یادآوری نمود شاید از خواب بیدار شود. حمه سور متوجه نیست که ایراد سیاست و خط کوروش مدرسی این نبود کمیته کمونیستی را فراخوان داد و عملا انحلال حزب خودش را در دستور گذاشت و رفت. بلکه او جایی ایستاد و از موضعی دفاع کرد که ناچار بود بر هر نوع آزادیخواهی و هر حرکت چپ و رادیکال و مردمی و هر نوع تشکل پیشرو و چپ خط بطلان بکشد. مردم در خیابانهای تهران فریاد مرگ بر دیکتاتور سر میدادند او آنها را با نیروهای فاشیست هیتلری و حزب اللهی های لبنان مقایسه…
در ایران حکومت اسلامی از همان ابتدا بر گسترش تولید و ادامه کار و تجمعات حتی تجمعات مذهبی تاکید کرد و همانگونه که بارها گفته ایم علت گسترش کرونا در ایران از همان ابتدا خود حکومت اسلامی بود
قسمت دوم گلوبالیزاسیون و گرایش سرمایه به گشودن بازارهای جهانی پدیده ای تازه نیست. در واقع این یک خصلت ذاتی سرمایه از آغاز شکل گیری آن بوده است. برای اول بار مارکس و انگلس در سال ١٨۴٧ در مانیفست کمونیست براین خصلت سرمایه تاکید کردند: “نیاز به یک بازار دائم التوسعه برای فروش کالاهای خود بورژوازی را به همه جای جهان سوق میدهد. همه جا باید رسوخ کند٬ همه جا جاگیر شود٬ با همه جا ارتباط برقرار نماید. بورژوازی از طریق استفاده از بازار جهانی به تولید و مصرف همه کشورها خصلت جهانی داد و علیرغم آه و اسف فراوان مرتجعین صنایع را از قالب ملی بیرون کشید. رشته های صنایع سالخورده ملی از میان رفته و هر روز نیز در حال از میان رفتن است. جای آنها را رشته های نوین صنایع که رواجشان برای کلیه ملل متمدن امری حیاتی است میگیرد…جای انزوای ملی و محلی کهن و اکتفا به محصولات تولیدی خودی را رفت و آمد و ارتباط همه جانبه و وابستگی همه جانبه ملل با یکدیگر میگیرد. وضع در مورد معنویات نیز همانند وضع درمورد تولید مادیات است. ثمرات فعالیت معنوی ملل جداگانه به دارایی مشترکی مبدل میگردد. شیوه یک جانبه و محدودیت ملی بیش از پیش محال و از ادبیات گوناگون ملی و محلی یک ادبیات جهانی ساخته میشود. بورژوازی از طریق تکمیل سریع کلیه ابزارهای تولید و از طریق تسهیل بی حدو اندازه وسایل ارتباط همه و حتی وحشی ترین ملل را به سوی تمدن میکشاند. بهای ارزان کالاهای بورژوازی همان توپخانه سنگینی است که با آن هر گونه دیوارهای چین را در هم میکوبدو لجوجانه ترین کینه های وحشیان نسبت به بیگانگان را وادار به تسلیم میسازد. وی ملتها را ناگزیر میکند که اگر نخواهند نابود شوند شیوه تولید بورژوایی را بپذیرند و آنچه را که به اصطلاح تمدن نام دارد نزد خود رواج دهند بدین…