آنچه که کمونیستها دنبال میکنند در واقع آرزو و خواست قلبی اکثریت مردم است. همه مردم میخواهند که در رفاه زندگی کنند، در امنیت زندگی کنند، منزلت و حرمت داشته باشند، مورد استثمار و ستم و تبعیض قرار نگیرند، کسی بر آنها سلطه و حاکمیت نداشته باشد و به آنها زور نگوید…
ما همیشه بر انزوای جمهوری اسلامی و بایکوت این حکومت تاکید کرده ایم و دولتهایی که با جمهوری اسلامی مماشات میکنند را مورد نقد و اعتراض قرار داده ایم. امروز به یمن خیزشهای مردمی در ایران، دنیا میداند که حکومت اسلامی ربطی به مردم ایران ندارد و قاتل مردم اس. بویژه با خیزش آبان ماه و کشتار هزار و پانصد نفر از عزیزان مردم بتوسط آدمکشان جمهوری اسلامی، همه دنیا متوجه جنگ و جدال گسترده در ایران علیه جمهوری اسلامی شد و حساب این حکومت را از مردم جدا کرد. در یک سال اخیر بویژه با سرنگونی هواپیمای اوکراینی و کشتار ۱۷۶ سرنشین این هواپیما، و بعدا با اعدام نوید افکاری قهرمان جوان کشتی، و بعد از آن با آدم ربایی و اعدام روح الله زم فضای بین المللی بسرعت علیه جمهوری اسلامی عوض شد. حدود ۵۰ کشور در محکومیت اعدام ها در ایران و بویژه اعدام کودکان بیانیه دادند و آنرا محکوم کردند، عفو بین الملل علیه جمهوری اسلامی بیانیه داد و گزارش تکان دهنده ای از پایمال کردن حقوق انسانی توسط جمهوری اسلامی را منتشر کرد و این حکومت را محکوم کرد، سازمان ملل قطعنامه علیه جمهوری اسلامی صادر کرد و نقض حقوق انسانی در ایران را محکوم نمود و اتحادیه های کارگری مختلفی در پاسخ به فراخوان ما برای بایکوت جمهوری اسلامی پاسخ مثبت دادند. این فضا نشان میدهد که ما یک گام اساسی به سمت بایکوت جهانی جمهوری اسلامی جلو آمده ایم و بایکوت جهانی این حکومت مثل بایکوت حکومت نژادی آفریقای جنوبی به هدفی در دسترس تبدیل شده است. این مهم است که ما مردم با این روند فعالانه همراهی کنیم. بایکوت جمهوری اسلامی از نظر سیاسی و ورزشی و هنری و غیره فضا را بر حکومت اعام و شکنجه و زندان حکومت دشمن مردم تنگ تر میکند و صفوف این حکومت را بهم میریزد…
در پرتو این بحثها که همانگونه که اشاره ای کردم فقط به احزاب موسوم به حکمتیست نیز محدود نیست، شاهد یک تحول اساسی تر در جنبش چپ و کمونیستی هستیم. در واقع شاهد یک نقطه عطف در این جنبش هستیم. چپ فرقه ای و غیر سیاسی و به اصطلاح “مارکسیسم قانونی” و خط امامی در هماهنگی با هم آخرین بندهای خود را از کمونیسم سیاسی و کارگری قطع میکنند و نه فقط این، بلکه با افتخار و جنجال این فاصله گیری را به جامعه اعلام میکنند. هرچه ما بیشتر مشغول فعالیت سیاسی میشویم و از کنار حملات هیستریک این جریانات با بی تفاوتی میگذریم، آنها شدیدتر و تندتر در هر رویداد و رهگذری به حزب کمونیست کارگری حمله میکنند.